شناخت مناطق حساس به فرسایش از طریق بررسی مدل fargas (مطالعه موردی : حوزه آبخیز سنگاب)

جهت شناخت منابع بحرانی رسوبزا در سطح حوزه­های آبخیز بزرگ، میتوان براحتی از اطلاعات در دسترس زمینی در مقیاس منطقه­ای استفاده کرد. روش تحقیق حاضر جهت کسب ارزیابی­های لازم به صورت کمی برای مدیریت محیطی تهیه شده است. لذا تلاش میکند روش fargas و همکارانش را مطالعه و استفاده نماید. این روش در یکی از زیرحوزه­های، حوزه آبخیز حبله رود به نام سنگاب با سطح 71/7684 هکتار در شمال شرقی ایران و در قسمتهای اقلیمی خشک و نیمه خشک ایران واقع شده، اعمال شده است. هدف اصلی از این مدل، استفاده از داده­های پایه زمینی که منجر به فرسایش شده و شامل تولید، انتقال و تجمع رسوبات از طریق مسیرهای آبی(آبراهه­ها) در سطح حوزه آبخیز، میباشد. این مدل بر پایه انتخاب مناطق همگن تراکم آبراهه و سنگ شناسی بوسیله اتصال واحدهای پایه، سیستم نسبتی بدست می­آید. ارزش­های تراکم زهکشی بر اساس کلاس فرسایش و سنگ شناسی نیز بوسیله شاخص­های فرسایش برگرفته از fao(1997) نسبت دهی میشوند. ترکیب و کلاسه بندی مجدد نتایج تقریبا پنج کلاس خطر رسوب را بر اساس مدل fargas و همکارن(1997) بدست می­دهد. مزیت این روش اینست که تنها از دو عامل اصلی فرسایش که شامل سنگ شناسی و تراکم آبراهه است، استفاده میکند. بطوریکه این عاملها در نقشه­های زمین شناسی و توپوگرافی در کشورمان ایران وجود دارد. مقیاس نقشه­ها 1:50000 بوده و مدل از طریق پایه وکتوری gis (نرم افزار arc gis9.2) اجرا شده است. روش کار مورد آزمون نشان داده است که جهت تحقیقات اولیه برای ارزیابی فرسایش و طرحهای حفاظت خاک در سطح منطقه­ای میتواند مفید باشد. همچنین جهت تعیین مناطقی که نیاز به تجزیه و تحلیل­های بیشتری داشته و در نهایت مدیریت محیطی قابلیت ارتقاء را دارد.